Voor dit project ben ik erg geïnspireerd geraakt door het werk van Maurits Cornelis Escher. Escher was als graficus en visueel ontwerper erg gefascineerd door eeuwigheid en oneindigheid. Deze filosofische maar tevens ook wetenschappelijke onderwerpen hebben mij ook al vanaf jonge leeftijd geboeid.
ik heb hierbij het universum als uitgangspunt genomen. Als circus artiest probeer je, in mijn beleving, door middel van lichamelijke beweging de zwaartekracht te overwinnen en daarbij het verschil tussen boven, onder, links en rechts te vervagen waardoor het publiek versteld staat.
In mijn middelbare school periode heb ik een beta profiel gevolgd en heb ik geleerd hoe beweging in de ruimte zich verhoudt tegenover dat op aarde. Bijvoorbeeld is er geen fysieke weerstand aangezien de atmosfeer niet uit moleculen bestaat maar uit pure leegte. Hierdoor kan een object zijn snelheid eindeloos behouden en in theorie dus voor altijd voortbewegen. Dit uitgangspunt vind ik erg interessant als vergelijking met de oefeningen die deze circus artiesten uitvoeren in de trapezes (ruimte 3). Ook is in deze context schaal een erg interessant onderwerp. Het is onmogelijk voor de mens om zich voor te stellen hoe groot het universum is in vergelijking tot onze dagelijkse leefomgeving. Laat staan voor nog kleinere organismes zoals in mijn theorie de spin of nog een stap verder; een bacterie.
Ik wil in mijn ontwerp door dit contrast van schaal zo een dialoog tussen de twee aansporen. Veel soorten spinnen gebruiken zelfs het licht van planeten en sterren om zich zo te oriënteren terwijl ze ondersteboven of zijwaarts in hun web hangen. In ruimte 2 (de kleinste open ruimte ) wil ik dit gevoel versterken door installaties van webben rondom de pilaren te plaatsen. Zo worden de ‘obstakels’ functioneel en kunnen de installaties gebruikt worden door de leerlingen voor oefeningen maar ook creëert dit meer plek voor hun om te zitten/liggen/hangen in hun vrije tijd.
Voor ruimte 1 met de trampoline heb ik het universum op een ander level bekeken en heb ik onderzoek gedaan naar het begrip ruimtetijd, dit beschrijft de vier dimensies van ons universum geïntegreerd in één model. 3 dimensies in ruimte: lengte, breedte, hoogte en 1 dimensie in tijd(duur) - Ruimtetijd. Vervorming van deze dimensies kan voorkomen door enorme massa/energie van planeten of sterren en kunnen zwarte gaten veroorzaken, dit verschijnsel wordt ook wel spacetime vortex genoemd. Dit fenomeen heb ik proberen te visualiseren in een installatie die multifunctioneel is. Het beschermt de gebruikers van de trampoline voor de omgeving en andersom maar het creëert ook nieuwe circulaire ruimte hangend in de lucht die recreatief gebruikt kan worden.
De danszaal (ruimte 4) die aan ruimte 1 grenst is relatief klein en donker en afgesloten van de open ruimtes. In deze ruimte wil ik het thema oneindigheid extreem visualiseren door het gebruik van spiegels en glanzende vloeren. Hierdoor wordt de ruimte optisch ruimer en lichter. Het Kunsthaus in Bregenz door Peter Zumtor is een gebouw wat mij geïnspireerd heeft om spiegelende effecten te gebruiken om oneindigheid te visualiseren. Ik zou de aflsluitende muren vervangen door verschillende roterende spiegels. De spiegels zorgen tegenover elkaar voor een illusie van oneindige ruimte en zullen in verschillende hoeken gedraaid kunnen worden om zo ‘gebroken’ beeld te geven wat doet denken aan een caleidoscoop.